Tussen twee werelden

De stille breuklijnen van identiteit bij kinderen die emigreren
Een kind dat lacht, en toch… iets mist 

Je kind lacht. Doet z’n best. Past zich aan.
Maar ergens in dat stille, innerlijke landschap fluistert een vraag die niet zomaar verdwijnt:
“Waar hoor ik eigenlijk nog thuis?”

In het oude land was alles vanzelfsprekend.
Hier is alles nieuw. En wat ooit vertrouwd voelde – de taal, de gewoontes, de manier van zijn – is niet langer de norm.
Het kind zoekt houvast, maar voelt zich nergens écht op zijn plek.
Niet meer daar. Nog niet helemaal hier.

Identiteit begint te schuiven zodra alles verandert.
Identiteit is geen vaststaand iets.
Het vormt zich in relatie tot cultuur, taal, omgeving, rituelen, vriendschappen en herkenning.
Wanneer een kind emigreert, wordt dit alles op losse schroeven gezet.

Wat voorheen automatisch ging – erbij horen, jezelf zijn, weten wat ‘normaal’ is – moet nu bewust worden opgebouwd. En in die tussenfase ontstaat verwarring. Verdriet. Soms zelfs zelfverwijt.
Kinderen nemen snel de conclusie: “Het ligt aan mij.”

Twee versies van hetzelfde kind
Thuis zie je een dromer. Een kind dat zichzelf is.
Op school zie je iets anders: aangepast, stoer, misschien zelfs gesloten.
Het lijkt handig. Maar wie voortdurend moet schakelen, raakt uiteindelijk zichzelf kwijt.
Want: wie ben je, als je steeds een andere versie van jezelf moet zijn?

Schaamte nestelt zich in de kleinste dingen
Een foutje in de taal. Een accent. Een blik van een ander kind.
En ineens slaat de twijfel toe.
“Ik zeg het vast verkeerd.”
En dus zegt je kind liever niets meer.
Niet omdat het niets te zeggen heeft – maar omdat het zich schaamt voor hoe het klinkt.

Elke keer dat ze zwijgen, verliezen ze een stukje van hun spontaniteit.
En daarmee van zichzelf

Spiegelen en verdwalen
Kinderen spiegelen zich constant aan anderen.
Ze zien anderen vriendjes maken. Vloeiend praten. Lachen alsof het vanzelf gaat.
En ergens denken ze: “Waarom lukt mij dat niet?”
Het verschil voelt als falen.
Zelfs als jij weet dat het erbij hoort – dat het tijd nodig heeft – voelt het voor hen definitief.
“Ik ben dom. Ik hoor er niet bij. Ik ben anders."

Anders zijn wordt een last als niemand het opvangt
Kinderen willen niet per se opvallen. Ze willen erbij horen.
Niet omdat ze zichzelf willen verliezen, maar omdat ze zichzelf willen beschermen.
Maar als anders zijn continu wordt benoemd – als raar, gek, vreemd – dan beginnen ze te twijfelen aan wie ze zijn.
Wat ooit hun kracht was – een andere smaak, een ander ritme, een andere blik – wordt ineens iets waar ze zich voor moeten schamen.

Wie blijft er staan als zij het even niet meer weten?
Identiteitsverwarring is geen fase die vanzelf overwaait.
Het is een innerlijke breuk die aandacht vraagt.
Geen grote gebaren. Geen oplossingen.
Maar aanwezigheid. Liefde. Iemand die blijft staan als zij het zelf niet meer weten.

Je hoeft het niet alleen te dragen
Ook voor jou als ouder is dit geen gemakkelijke reis.
Je ziet het. Je voelt het. Maar je weet niet altijd wat je kunt doen.

In De Heldenreis bieden we levenslange ondersteuning aan ouders die hun kind willen blijven zien, ook als dat kind zichzelf even niet meer herkent.
Je hoeft het niet alleen te doen.

Plan gerust een vrijblijvend gesprek in – dan kijk ik met je mee.

Liefs,

Francis