Voordat we emigreerden, had ik nooit gedacht dat ik me hier schuldig over zou voelen. We deden dit voor een betere toekomst, toch? Meer kansen, een mooiere omgeving, een beter leven. Maar toen zag ik mijn kind worstelen. Heimwee. Stilte. Boosheid. En ik dacht: "Hebben we hier wel goed aan gedaan?"
"Kinderen leren een nieuwe taal zo snel!" Dat is wat iedereen zegt. En het klopt – tot op zekere hoogte. Maar wat ze niet zeggen, is wat die overgang écht met een kind doet. Voor sommige kinderen voelt het als een avontuur. Voor anderen als een constante test waarin ze zichzelf moeten bewijzen.
Waarom ‘kinderen passen zich snel aan’ een van de grootste emigratie-mythen is Voordat we emigreerden, belde ik verschillende gezinnen om te vragen hoe het ging met hun kinderen. Ze zeiden allemaal hetzelfde: ‘Maak je geen zorgen, kinderen passen zich snel aan.’ Nu, een paar jaar later, weet ik dat dit niet klopt. Niet altijd. Niet bij iedereen. Ik deel dit niet om emigratie te ontmoedigen, maar omdat ik zie hoe vaak ouders zich hierop verkijken. Omdat ‘ze wennen wel’ soms betekent: ‘Ze worden stil, laten niets merken en proberen te overleven.
Een nieuwe school, een nieuwe buurt. Kinderen maken toch makkelijk vrienden? Soms wel. Maar soms… voelen ze zich maandenlang alleen. Je ziet het misschien niet meteen. Ze lachen, ze gaan naar school, ze lijken zich aan te passen. Maar als je dieper kijkt, merk je dat ze zich op de achtergrond houden. Dat ze liever alleen spelen dan zich mengen in een groep. Dat ze zich anders voelen, zonder precies te kunnen uitleggen waarom. En als ouder vraag je je af: "Waarom lukt het niet?